Beklemek, Başlarken Ayrılık | Agâh Çetinkaya

BEKLEMEK, BAŞLARKEN AYRILIK

Mermerin koparttığı derin çığlıklarla sinesine aldığı iri, seri su damlalarının yarattığı buhrandan farksızdır; saatin aşığı, maşuktan ayrı bıraktığı her saniye. Bir ömür değil, bin ömrü olsa onu beklemekten geri düşmez gönül.

Gönül, ondan ayrı; o gönülden gayri düşünülemez. Onu sevmek en şanslı olmak, onu beklemek yolda olmaktır.

Sadece beklemek...

Ötesi aşka cevap aramak, karşılık bulmaya çalışmaktır. Meşkin feyzini bilememektir. Aşkın kudretini göremeyip yoldan çıkmaya sebeptir. Ask, nefse terbiye; insana misal-i harbiye, dünyaya rahmet-i ilahiyedir. Harbin yararı olgunlaşmaksa firarin zararı çürümektir.

Ufuktaki sevgili güneşe doğru olan bu olgunlaşma yolculuğu dağ taş, dere tepe dinlemez uzar da uzar. Aşığın mantığı o simadan başkasına çalışmaz olur. O sima ki; tepede, uzaktayken çok parıltılıdır, kadrini kavramaya yetmez gözler ama yakınlaşıp görünür hale gelmeye başlayınca yavaş yavaş guruba doğru, o fevkalade manzara, nefes almayı bile unutturur aşığa.

Bir tul-ü emel gibi daldıkça dalmak ister o derin deryaya. Bakınca ona fark edemez cennetin nerde bitip dünyanın nerde başladığını. Alamaz kendini o mey denizinden. Fakat acizdir aşık, dünya dönmektedir her şeye rağmen ayaklarının altından.

Dönen saatlerin ardından sevgiliyi usul usul içine çeken ve sonunda onu tamamen yutan bir dağla uyanır uykusundan. Bu aşığın maşukuyla yokluk sınavıdır. Aşık-i kavi kendine gelir hemen, atar kendini dağın sarp yamaçlarına.

Maşukun hayali, güçlü gelir kayalıkların keskinliğinden. O an-i ebediyi bir daha yasamak için, hayali doruklardır. Yüceler yücesini, en yüceye varamadan göremez.

Bu vuslat arzusunu, karşısına engel değil yanına güç olarak almayı bilmiş, aşmıştır yüce dağı bir an geri durmadan.

Doruklar... Doruklar sevgilinin guruba kaymasına engel olamamış, ona geri verememişlerdir pak yüzlü güzeller güzelini.

 

Giden her sevgilinin arkasından,

Bir kuru kızıllık, sineye dolan.

Yoldaş, yok bu derde dünyada derman

Firakın olur bu tendeki hüsran...

Agâh Çetinkaya

 

Paylaş

---

     Agah Çetinkaya’nın Eski Yazıları