Dört Bir Yanda Savaş Sesleri

Kendimi ve düşüncelerimi anlatmaya çalıştığım  zamanlar çok olmuştur;  ki olmaya da devam eder.

Çünkü insan anlatmaya çalıştıkça anlıyor insanoğlunu, vicdanın, düşüncenin önemini daha iyi kavrıyor.

Bunu yapamayan her insan susuyor hiddetin, haksızlığın karşısında.

Kendimizi anlatmak için seçtiğimiz yolun bir önemi yok, müzikle, şiirle, yazıyla, resimle dahi başarabiliriz bunu, yeter ki isteyelim.

Ben bunlardan bahsetmeyecektim gerçi, çok farklı bir düşünceyle çıkmıştım yola. Demek ki içimde birikmiş bu dört cümle, söyleyemeden geçemedim.

Son 4-5 aydır beni tanımlayan bir cümle var; 'Ülkenin derdine üzülmekten kendi derdimi unuttum.'

Biz ayrılıklardan her zaman canı yanan bir toplumuz, ayrılmak bizi süründürüyor, ayrılık kelimesi bile içimizi dağlıyor.

Fakat buna rağmen ayrılmaktan alıkoyamıyoruz kendimizi.

'Neden?' diye çok soruyorum kendime, 'Hangisi doğru, hangisi yanlış?' ' Haklıyı, haksızı nasıl ayırdedeceğiz?' 'ayrılmadan nasıl birleşiriz?'

Beynimde dolanan milyonlarca cevap oluyor, tam bir cevaba odaklanıyorum, 'tamam işte bu yüzden!' diyorum, başka bir ayrılık çıkıyor karşıma.

Sosyal medya canımı sıkıyor  bu yüzden, neyi nasıl kullanmamız gerektiğini bilmediğimiz için, birbirimize küfretmeyi maharet sayıyoruz.

Dört bir yanda savaş sesleri yankılanıyor, kulaklarım tırmalanıyor.

Sosyal medya savaşları, gerçek savaşlar, içsel savaşlar, aile savaşları...

Hangisine dur demek gerek, hangisi dur deyince duracak bilmiyorum.

Anlaşmamız ve anlamamız gereken tek konu 'insan' aslında.

Bir insan öldüğünde 'dili, dini, ırkı' için değil,  sadece  'insan'  olduğu için üzülmeli insan dediğimiz mahluk.

İnanıyorum ki herkes bunu başarabildiğinde bu dünyada yaşamak için gerçek bir nedenimiz olacak.

Aksi halde 'ölmek için nedenler' listesine bir adet madde daha eklenecek.

Ölmek kolay, yaşamak için nedenlere ihtiyacımız var.

Dünya, savaşmak için çok küçük. İnsanlar savaşmak için çabaladıkları takdirde,  dünyadan daha da küçük oluyorlar.

Hepimiz biliyoruz ki, bir savaş  çıktığı takdirde, olan 'gönlü dünyadan büyük, yüreği zengin, namuslu gariban çocuklarına olacak.

Neyi, neden desteklediğinizi iyi kavramanız gerekiyor.

Yalan, insanı kör eden en sinsi hastalıktır.

Çok içime sinen bir yazı olmadı bu, affınıza sığınıyorum..

Fakat bir şekilde kendimi yine anlattığıma inandığım bir yazı olduğunu hissediyorum.

Körlüğümüz daim olmasın, güzel insanlar.

Sadece kendinize değil, dünyanın bütün canlılarına iyi bakın.